လူသား ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ၊ အသိဉာဏ္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးစိမ္ေခၚမႈ

ဟာဂ်ီဝက္စ္လီ စုစည္းတင္ျပသည္ ။

ထူးျမတ္ေသာ လူ သား
လူသားမ်ဳိးႏြယ္ (homo sapiens) သည္ ေမ်ာက္ဝံ အပါအဝင္ အျခား အဆင့္ျမင့္ ႏို႔တိုက္သတၱဝါမ်ားႏွင့္ အထူးနီးစပ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အဆိုပါ သတၱဝါမ်ားကဲ့သို႔ပင္ လူတို႔တြင္လည္း မ်ဳိးရုိးစဥ္ဆက္ ခံယူရရွိအပ္ၿပီး၊ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရာ မဟုတ္သည့္ ‘ဗီဇအသိ’ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဝါဒ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဂ်ဴးဘာသာ၊ခရစ္ယန္ဘာသာ အစရွိေသာ အေရွ႕တိုင္းႏွင့္ အေနာက္တိုင္းမွ ဘာသာအယူဝါဒမ်ား၊ ထုံးတမ္းစဥ္လာ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားက လူသည္ အျခားေသာ တိရစာၦန္မ်ားထက္ တစ္စုံတစ္ရာ ထူးျမတ္ သည္ဟု အခိုင္အမာဆိုၾကသည္။ ခရစ္ယန္ႏွင့္ဂ်ဴးဘာသာဝင္တို႔ကလူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ‘ပုံရိပ္ေတာ္’ အတိုင္းဖန္ဆင္းခံခဲ့ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ကလည္း လူတို႔သည္ ဆင္ျခင္တုံတရားႏွင့္ ယွဥ္သည့္ အသိဉာဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသည့္အေလ်ာက္၊ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကို အားထုတ္လ်က္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကသည္ ဟု ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဝါဒီမ်ားကလည္း လူသည္ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ လူမႈဆက္ဆံေရးကို နားလည္ သိတတ္ေသာေၾကာင့္ ထူးျခားရျခင္းျဖစ္ သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ အဆိုပါ အယူဝါဒမ်ားက လူသားတို႔တြင္ ဗီဇစိတ္၏ တြန္းအားမ်ား တည္ရွိေနျခင္းကို လက္ခံေသာ္လည္း၊ ယင္းတို႔ သည္ လူ၏ ထူးျမတ္ေသာ အျခားစြမ္းရည္တို႔ေလာက္ အေရးမပါဟု သေဘာထားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

လူဆိုသသည္မွာ-
သို႔ျဖစ္ရာ ၊ လူဆိုသည္မွာ-
၁ ။ ဗီဇအသိ
၂ ။ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္
၃ ။ အသိဉာဏ္ တို႕အားျဖင့္ ျပဳမႈ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္သည့္ သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ႏို္င္သည္။
အသိဉာဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ လူသားတို႕အေနျဖင့္ မိမိတို႕၏ ဗီဇအသိႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတို႕မွ လံုး၀ဥႆံု သီးျခား ကင္းကြာျပီး ေန၍ရႏိုင္ေကာင္းသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ဤကိစၥမ်ိဳးသည္ မလိုလားအပ္သည္႕ အျပင္ ျဖစ္လည္းမျဖစ္သင့္ေပ။

လူတို႕၏ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္အဂၤါရပ္မ်ား
သို႕ရာတြင္ လူသားတို႕အေနျဖင့္ မိမိတို႕၏ အတြင္းသႏာၱန္ ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တို႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ကို နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္ေစရန္ အတြက္ ၊ ဗီဇအသိႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတို႕ အၾကားအေရးပါေသာ ျခားနားခ်က္ကို သိႏိုင္စြမ္းေတာ့ ရိွရေပမည္။
- ေ၀ဖန္သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္း ၊
- တန္ဖိုးျဖတ္ ဆန္းစစ္ႏိုင္စြမ္းႏွင့္
- လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းတို႕သည္ လူတို႕၏ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္အဂၤါရပ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တိရိစာၦန္မ်ားတြင္ ဗီဇအသိရွိျပီး အခ်ိဳ႕ကိစၥရပ္မ်ား၌ ဘာသာစကားခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သဏၭာန္ မတူသည့္တိုင္ေအာင္ တစ္မိ်ဳးတစ္မည္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈတို႕ အစပိ်ဳး ေပၚထြန္းလ်က္ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ေလ့လာသိရွိခဲ့ရျပီးသေလာက္ ဆိုလွ်င္ တိရစာၦန္မ်ားသည္ လူမ်ားကဲ့သို႕ ေတြးေတာျခင္း ႏွင့္ ထိေရာက္စြာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျခင္းတို႕ကို မျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကေပ။ သူတို႕တြင္ အသိဉာဏ္မရွိၾကေပ။

လူတို႔၏ အေရးပါေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈ
ဘာသာေရးအယူဝါဒမ်ားက လူသားတို႔၏ ထူးျခားခ်က္ကို ယင္းတို႔ပိုင္ဆိုင္ေသာ ‘ အမတ ’ ဝိညာဥ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကို ႀကံေဆာင္ႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္တို႔အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေဖၚက်ဴးၾကသကဲ့သို႔၊ ေခတ္သစ္ လူမႈေရးသိပၸံပညာရွင္မ်ားကလည္း လူတို႔၏ အေရးပါေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္မွာ အျခားတိရစာၦန္တို႔တြင္ ခ်ဳိ႕တဲ့လ်က္ရွိသည့္ ‘ ယဥ္ေက်းမႈ ’ကို ပိိုင္ဆိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ ဟု ေဖာ္ျပၾကသည္။ စင္စစ္ လူသည္ ဗီဇအသိကို ပိုင္ဆိုင္သူျဖစ္ရုံမွ်မက၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖန္တီး၍ လက္ဆင့္ကမ္း သူလည္း ျဖစ္သည္။

ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္မွာ -
ယဥ္ေက်းမႈကို ေအာက္ပါအတိုင္း အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။
ယဥ္ေက်းမႈတြင္ လူသားတုိ႔၏ သာလြန္ထူးျခားမႈကို ထင္ရွားေစသည့္ အႏုပညာ အပါအဝင္ နိမိတ္ပုံ သေကၤတ မွတ္သားနည္းမ်ား အားျဖင့္ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္ဝိုက္၍ျဖစ္ေစ လက္ခံ ျဖန္႔ျဖဴးႏိုင္သည့္ အရာမ်ားပါဝင္သည္။ အျမဳေတအားျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ သမိုင္းစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ဆန္ကာတင္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ရိုးရာအယူအဆမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ယင္းတို႔မွ ဆက္ႏြယ္လာသည့္ ဂုဏ္အဂၤါရပ္မ်ား ပါဝင္ သည္။ယဥ္ေက်းမႈ၏ ပုံသဏၭာန္မ်ားကို ျပဳမူက်င့္ႀကံျခင္း၏ ရလာဒ္မ်ား အသြင္ျဖင့္ ယူဆ၍ ရႏိုင္သကဲ့သို႔ အနာဂတ္တြင္ ေဆာင္ရြက္အပ္ေသာ အရာတို႔အတြက္ ႀကိဳတင္စီမံျခင္း အျဖစ္လည္း ယူဆႏိုင္ပါသည္။ (A.L. Krober and C,Kluckholn, “ Culture: a critical review of concepts and definitions ”)

လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ၏ အမွန္တရားေလးပါး
(၁) ယဥ္ေက်းမႈသည္ ပညာေရး၏ ရလာဒ္ျဖစ္သည္။ ပညာေရးကို မိဘမ်ားထံမွ လည္းေကာင္း၊ သင္ရိုးစနစ္ျဖင့္ သင္ၾကားေပးေသာ ဘာသာေရးေက်ာင္းမ်ား၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွလည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ လူမႈေရးဝန္းက်င္မ်ားမွလည္းေကာင္း သင္ယူရရွိသည္။
(၂) ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူသားအုပ္စုမ်ားႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ သရုပ္သကန္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစသည္။ လူသားတို႕သည္ မိမိအား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္၍ အေထာက္အပံ့ျပဳေသာ လူ႕အသိုက္အ၀န္းႏွင့္ ကင္းလြတ္၍ ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ လူသား တစ္စုတစ္ဖြဲ႕တည္းပိုင္ သီးသန္႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဟူ၍လည္း မရွိေပ။
(၃) ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူ႕အသိုက္အ၀န္း၏ အတိတ္အေမြ တစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ယင္းကို ေျပာင္းလဲျပဳျပင္ျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ မြမ္းမံျခင္းေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။
(၄) ယဥ္ေက်းမႈကို ‘ ဘာသာစကား ’ အားျဖင့္ အဓိကလက္ဆင့္ကမ္းသည္။ လူသားတို႕သည္ အျခား တိရစာၧန္တို႕ႏွင့္ မတူဘဲ ဘာသာစကားကို အသံုးျပဳ၍ ၊ သတင္းႏွင့္ အယူအဆ မ်ားကို ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ထူးျခား ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

တိရစာၦန္တို႕ႏွင့္ လူသားတို႕အၾကား ျခားနားမႈ
လူသားတို႕သည္ ယဥ္ေက်းမႈေပၚတြင္ မွီတည္လြန္းရသည္ ျဖစ္ရာ ယင္းႏွင့္ ကင္းေ၀း၍ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္း ရွိမည္မဟုတ္ပါ။ အိႏၵိယ၊ ျပင္သစ္ႏွင့္ အျခားေဒသမ်ားတြင္ တိရစာၦန္မ်ားက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထား၍ ျဖစ္ေစ ၊ မိမိဖာသာ ၾကိဳးစား ရုန္းကန္၍ ျဖစ္ေစ ၊ ၾကီးျပင္း လာရသည္ ဆိုေသာ ေတာတြင္းသား အရိုင္းကေလးမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ရုဒ္ယတ္ ကစ္ပလင္ ( Rudyard Kipling ) ေရးသားေသာ Jungle Book စာအုပ္၌ အိႏိၵယႏိုင္ငံတြင္ ၀ံပုေလြမ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္၌ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ ေတာတြင္းသားေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ကေလးမ်ားသည္ လူႏံု လူအ ကေလးမ်ားသာျဖစ္၍ လူလားေျမာက္သည့္အထိ သက္တမ္း မရွည္ခဲ့ၾကပါ။
တိရစာၦန္တို႕ႏွင့္ လူသားတို႕အၾကား ျခားနားမႈမွာ တိက်ျပတ္သားစြာ ထင္ရွားလွသည္ မဟုတ္ပါ။ အင္းဆက္ပိုးမႊားမ်ား ကဲ့သို႕ ေသာ အဆင့္နိမ့္ သတၱ၀ါမ်ားသည္ သက္ဆိုင္ရာ နည္းလမ္းမ်ားအားျဖင့္ ျပဳမႈက်င့္ၾကံၾကရန္ ဗီဇအသိက ထိန္းခ်ဳပ္ ေစခိုင္းျခင္းကို ခံေနရ ေသာ သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္ျပီး အလြန္ေခတ္မီေသာ ကြန္ျပဴတာ မ်ားထက္ အနည္းငယ္ သာလြန္ၾကသေယာင္ရွိသည္။ သို႕ရာတြင္ အဆင့္ျမင့္ သတၱ၀ါမ်ားမွာမူ အခ်င္းခ်င္ထံမွျဖစ္ေစ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွျဖစ္ေစ ၊ သင္ယူ တက္ေျမာက္ၾကသည္။ ၄င္း အဆင့္ျမင့္ သတၱ၀ါမ်ား၏ ျပဳမႈ ဆက္ဆံပံုမွာ အဆင့္နိမ့္ သတၱ၀ါမ်ားထက္ပို၍ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လ်က္ ေျပာင္းလဲတက္ေသာ သေဘာရွိသည္။ သို႕တိုင္ေအာင္ပင္ ယင္းတို႕သည္ ဘာသာစကားကို အျပည့္အ၀ အသံုးမခ်ႏိုင္သျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္မိေသာယဥ္ေက်းမႈ တစ္ရပ္ကို တည္ေဆာက္ျခင္းႏွင့္ မ်ိဳးရိုးစဥ္ ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း တို႕ကို မျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကေပ။

ဘာသာစကား မွတဆင့္
သို႕ျဖစ္ရာ လူသားသည္ ဗီဇအသိႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ရပ္ေပါင္း၏ ရလဒ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေပသည္။ လူသားတို႕သည္ သက္ဆိုင္ရာ ေစ့ေဆာ္မႈမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ားႏွင့္ အတူတကြ ေမြးဖြားလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း လူတို႕သည္ အဓိကအားျဖင့္ ဘာသာစကား မွတဆင့္ လူ႕အသိုက္အ၀န္း၏ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚ အက်င့္အၾကံ တို႕ကို သင္ၾကားတက္ေျမာက္ၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ စားေသာက္ျခင္းသည္ လူသားတို႕အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ရပ္ျဖစ္ျပီး ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈသည္ ဗီဇစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မႈ တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ မည္သည့္အရာအား စားသံုးရမည္ဆိုသည္ကိုမႈ ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈက အဆံုးအျဖတ္ေပးသည္။
အစၥလမ္ ယဥ္ေက်းမႈက ၀က္သားစားျခင္းကို တားျမစ္သည္။ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႕က အမဲသားစားျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ားကမူ အသား၊ ငါးကိုေရွာင္က်င္၍ သက္သက္လြတ္ စားၾကသည္။

တတိယ အရာ သို႔မဟုတ္ အသိဉာဏ္
ယဥ္ေက်းမႈသည္ ဗီဇစိတ္အားလႊမ္းမိုး၍ ျပဳျပင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ သို႕ေသာ္ လူ႕သဘာ၀ကို ဖြဲ႕စည္းေပးသမွ် အရာတို႕မွာ ဤမွ် မကပါ။ စင္စစ္ ‘ အသိဉာဏ္ ’ ဟု ေခၚဆိုအပ္ေသာ တတိယအရာ တစ္ခုကိုလည္း လူသားတို႕ ပိုင္ဆိုင္ၾကေလသည္။ ေအာက္ပါ ဥပမာႏွစ္ရပ္ကို ၾကည့္ၾကပါစို႕-
( ၁ ) ၁၉၅၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ယင္းထက္ေစာေသာ ကာလမ်ားအတြင္းက ရွိခဲ့ေသာ အေမရိကန္ အစားအေသာက္ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ၊ အသားႏွင့္ အဆီအစိမ့္ မ်ားမ်ားစားျခင္းကိုု အားေပးခဲ့သည္။ စံျပအေမရိကန္စားေသာက္၀ိုင္း တစ္ခုတြင္ အမဲသားကင္တစ္တံုး ၊ အာလူးစိတ္ ဆီေက်ုာ္မ်ားႏွင့္ ေ၇ခဲမုန္႕ တစ္ပြဲတို႕ ပါရွိတက္သည္။ သို႕ရာတြင္ အသားႏွင့္ အဆီတို႕ကို ပမာဏမ်ားမ်ား စားသံုးပါက ႏွလံုးေရာဂါႏွင့္ ေသြးတိုးေရာဂါတို႕ ျဖစ္တက္သည္ဟု ေဆးပညာရွင္မ်ားက ေတြ႕ရွိခဲ့သျဖင့္ ၊ အေမရိကန္တို႕၏ အစားအေသာက္ ယဥ္ေက်းမႈ ေျပာင္းလဲ လာကာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ၊ အသီးအႏွံ ၊ ငါးႏွင့္ အဆီနည္းေသာ အသားတို႕ကို ပိုမိုစားသံုးလာၾကသည္။ ထိုအခါ က်န္းမာေရး အဆင့္ အတန္းလည္း ပိုမိုတိုးတက္လာၾကသည္။
( ၂ ) လူ႕ယဥ္ေက်းမႈတိုင္းအတြက္ မဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားစြာတို႕အတြက္မႈ စစ္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဂုဏ္သိကၡာ သည္ ေရွးေ၀သဏီကတည္းကပင္ ယဥ္ေက်းမႈ၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ထုိစဥ္အခါက လူ႕အသိုက္အ၀န္း၏ တည္တံ့ေရး သည္ စစ္ေရးကြ်မ္းက်င္မႈေပၚတြင္ မွီတည္ခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ၂၀ ရာစုအစပိုင္းတြင္မႈ စစ္ဟူသည္ ေနာက္ဆံုး၌ ေကာင္းကိိိ်ဴး မေပး သည့္အျပင္ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း လူတို႕ သိနားလည္ လာၾကသည္။ ၁၉၄၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားတြင္ အႏုျမဴ လက္နက္မ်ားကို တီထြင္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာေသာအခါ လူတို႕သည္ မိမိတို႕၏ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ရပ္လံုးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ အျဖစ္ မိမိတို႕ ကိုယ္တိုင္ အျပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္း ႏိုင္ေတာ့မည္ ကဲ့သို႕ ျဖစ္လာေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လူသားတို႕ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ ေနႏိုင္ေရးအတြက္ စစ္ကို ဖယ္ရွားပစ္ရမည္ဟု ျမင္လာၾကျပီး စစ္လိုလားေသာ ယဥ္ေက်းမႈကို ေ၀ဖန္ ရႈတ္ခ် လာခဲ့ၾကသည္။

ယဥ္ေက်းမႈအား အသိပညာျဖင့္ ေ၀ဖန္သံုးသပ္
လူသားတို႕အေနျဖင့္ သာယာခ်မ္းေျမ႕ေသာ ဘ၀တြင္ ရွင္သန္ရပ္တည္လိုပါမူ ယဥ္ေက်းမႈအား အသိပညာျဖင့္ ေ၀ဖန္သံုး သပ္ျခင္း၊ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဆန္းစစ္ျခင္းတို႕ကို ျပဳလုပ္ရေပမည္။ ဆိုခဲ႔ျပီးေသာ ဥပမာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သကဲ့သို႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ျခင္း မရွိပဲ လိုက္နာၾကမည္ဆိုပါလ်င္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႕၌ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ဖ်က္ဆီးပစ္ရာ ေရာက္မည္သာျဖစ္သည္။ သို႕ျဖစ္၍လည္း ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ကန္႕သတ္ခ်က္မ်ား ရွိလာရျခင္း ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္
ႏိုင္ငံေရးကို အာဏာႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္စီရင္ပိုင္ခြင့္ တို႕အားျဖင့္ အရိုးစင္းဆံုးႏွင့္ အေျခခံအက်ဆံုး အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသည္။ အလြန္ေရွးက်၍ ရိုးစင္း လြန္းေသာ လူ႕အသိုက္အ၀န္း တို႕မွလြဲ၍ အျခားလူ႕အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားစုတို႕ ပါ၀င္ေသာ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုသည္ ‘ ႏိုင္ငံေတာ္ ’ တစ္ရပ္ကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ ‘ ႏိုင္ငံေတာ္ ’ ဆိုသည္မွာ ဌာနတစ္ရပ္ျဖစ္၍ -
( ၁ ) ပံုမွန္အားျဖင့္ တိက်စြာ သတ္မွတ္ထားေသာ ပိုင္နက္နယ္ေျမ တစ္ခုအတြင္းရွိ သက္ဆို္င္ရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို ျပိဳင္ဖက္ကင္းမဲ႔စြာ ပိုင္ဆိုင္ည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ပံုေသသတ္မွတ္ထားေသာ နယ္နိမိတ္မ်ားရွိသည့္ နယ္ေျမတစ္ခုအတြင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္႕ လူသားအုပ္စုမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။
( ၂ ) သေဘာတရားေရးရာ အရျဖစ္ေစ၊ အုပ္စုသေဘာ အရ ျဖစ္ေစ၊ တူညီေသာ လူမႈေရးဦးတည္ခ်က္အရ ျဖစ္ေစ၊ သို႕မဟုတ္ ဘာသာေရးအရ ျဖစ္ေစ၊ ၄င္း၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ဆို္င္မႈသည္ ‘ တရား၀င္ေၾကာင္း ’ ထုတ္ေဖာ္ ေၾကညာေလ့ရွိသည္။ တစ္နည္း ဆိုရေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ရပ္သည္ ယင္းတြင္ အာဏာ သာမက တရား၀င္ အုပ္ခ်ဳပ္စီရင္ပိုင္ခြင့္ ပါရွိေၾကာင္းထုတ္ေဖာ္ ေၾကညာေလ့ ရွိသည္။

လူႏွင့္ႏိုင္ငံေရးကို ဆက္စပ္ၾကည့္ျခင္း
ကြ်ႏု္ပ္တို႕သည္ အလြန္ အေျခခံက်ေသာ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ ႏွစ္ရပ္ကို ဖြင့္ဆို သတ္မွတ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ယင္းတုိ႕ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပရလွ်င္ -
( ၁ ) လူဆိုသည္မွာ ဗီဇအသိ ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အသိဉာဏ္ ဟူသည္ အဆင့္သံုးဆင့္တို႕ အားျဖင့္ ျပဳမႈက်င့္ၾကံ ေနထိုင္ၾကသည့္ သတၱ၀ါ
မ်ားျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ ႏွင့္
( ၂ ) ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးဌာန တစ္ရပ္ ျဖစ္၍ အာဏာကို က်င့္သံုးသည့္ အျပင္ ယင္း၌ တရား၀င္ အုပ္ခ်ဳပ္စီရင္ပိုင္ခြင့္ ပါရွိေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုေလ့ရွိသည္ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
သို႕ျဖစ္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႕အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူ႕သဘာ၀ကို မည္ကဲ့သို႕ ဆက္စပ္ ေပးၾကမည္နည္း။ ဆက္စပ္ ၾကည့္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းတစ္ရပ္မွာ ‘ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရး ’ သို႕မဟုတ္ ‘ တေျပးညီေသာ သေဘာ ေဆာင္သည့္ႏိုင္ငံေရး ’ ႏွင့္ ‘ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေရး ’ သို႕မဟုတ္ ‘ ထက္ေအာက္ ေဒါင္လုိက္သေဘာ ေဆာင္သည့္ ႏိုင္ငံေရး ’ တို႕အား ခြဲျခားရႈျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။

အသိဥာဏ္ ကိုပါ အသံုးခ်ရန္ အားေပးျခင္း
‘ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရး ’ ဆိုသည္ကို လူသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေျခခံ အားျဖင့္ ‘ တူညီမွ်တစြာ ’ ဆက္ဆံၾကသည့္ လူေနမႈဘ၀ တစ္ရပ္အျဖစ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ‘ တေျပးညီ ဆက္ဆံေရး ’ ဟု ဆိုထားသည့္အတိုင္း လူသား အခ်င္းခ်င္းတို႕၏ ဆက္ဆံေရးသည္ အေျခခံအားျဖင့္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ရွိၾကသည္။ လူတို႕၏ တန္းတူေသာ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ အခြင့္အရး တို႕အား ႏိုင္ငံေတာ္က အာဏာျဖင့္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ ဤအခ်က္သည္ လူ႕အခြင့္အေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရး တို႕၏ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ ဆိုခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္တြင္ လူတို႕အား ၄င္းတို႕၏ ဗီဇအသိႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို သာမက ႏိုင္ငံေတာ္၏ မူ၀ါဒမ်ားကို ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္း ၊ တန္ဖိုးျဖတ္ သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္းႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ျပႆနာရပ္မ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း စသည္တို႕ ပါ၀င္သည့္ အသိဥာဏ္ ကိုပါ အသံုးခ်ရန္ အားေပးျခင္းအားျဖင့္ မိမိတို႕၏ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးဘ၀တြင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရေစသည္။

မိမိတို႕၏ ဘ၀ကို မိမိတို႕ ေက်နပ္သလို စီစဥ္ ၾက
ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ ပေလတို ( Plato ၄၂၈ - ၃၄၈ ဘီစီ ) ေရးသားခဲ့ေသာ ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားလွသည့္ The Republic အမည္ရွိ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ စာအုပ္တြင္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ရႈ႕ေထာင့္တခုကို ယခုကဲ့သို႕ ေဖာ္ျပထားေလသည္။
‘ ပထမဆံုးအေနျဖင့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသား တို႕သည္ လြတ္လပ္ၾကသည္။ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္သည္ ေနရာအႏွံ႕တြင္ရွိသည္။ လူတိုင္းတြင္ မိမိၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို မိမိလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
‘ မွန္ပါသည္။ ထိုအတိုင္းပင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ၾကားသိခဲ့ရပါသည္။ ’
‘ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ လူတိုင္းသည္ မိမိတို႕၏ ဘ၀ကို မိမိတို႕ ေက်နပ္သလို စီစဥ္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ရလဒ္အားျဖင့္ အျခားေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္မ်ားေအာက္တြင္ ရွိၾကေသာ လူပုဂၢိဳလ္တို႕ထက္ ပိုမိုမ်ားျပား စံုလင္ေသာလူပုဂၢိဳလ္တို႕ ရွိလာၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ထူးျခားခ်က္ မ်ိဳးစံုတို႕ ပါ၀င္ေသာ ပံုသဏၭာန္ အသီးသီးတို႕ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ဤအရာအား အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ဖြယ္ရွိေပသည္။ ၀တ္စံုတစ္ခုတြင္ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံုတို႕ ပါ၀င္ယွက္ႏြယ္ေနျခင္းကို အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားက ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသကဲ့သို႕ လူအမ်ားစုကလည္း ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို အေကာင္းဆံုးဟု ယူဆၾကေပလိမ့္မည္။ `( plato,The Republic : Book viii , 557 )
ပေလတို ကိုယ္တိုင္မွာမူ ဒီမိုကေရစီကို အထူးတလည္ ျမတ္ႏိုးလွသူတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ၄င္းသည္ အတိုင္းထက္အလြန္ ဉာဏ္ အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးမားေသာ ေတြးေခၚရွင္ ရွင္ဘုရင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ စနစ္က်နမႈႏွင့္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္မႈတို႕ကို ပို၍ ႏွစ္သက္သူျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ အထက္ပါ ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပခ်က္၌ အေရးၾကီးေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ပါ၀င္ပါသည္။ ၄င္းမွာ ဒီမိုကေရစီ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ လူတို႕သည္ မိမိတို႕ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ အျခားသူတို႕၏ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ မိမိယံုၾကည္ရာကို အသိဉာဏ္ ႏွင့္ ယွဥ္၍ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရွိေသာေၾကာင့္ ၊ ဤလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ကြဲျပားျခားနား၍ အေရာင္အေသြး စံုလင္ၾကသည္ ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ မည္သို႕ဆိုေစ ပေလတိုသည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးကို အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံေရးထက္ မ်ားစြာပို၍ ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့ပါသည္။

အေမးအျမန္းမဲ့စြာ အမိန္႕နာခံ ၊ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ၾက
အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေရးတြင္ လူသားတစ္စု(လူ႕အသိုက္အ၀န္း)၏ လူမႈဆက္ဆံေရးသည္ အေျခခံ အားျဖင့္ ထက္ေအာက္ ေဒါင္လိုက္ တည္ရွိေနသည္ဟု ရိုးစင္းစြာ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္၍ ရႏိုင္ပါသည္ ။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈေရး ထက္ေအာက္ စဥ္ဆက္စနစ္အရ၊ အထက္လႊာမွ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈေရး ထိပ္ပိုင္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စစ္ေရးေအာင္ျမင္မႈ ၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ ၊ သူတို႕ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာဓနႏွင့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတိုးပြားမႈ စသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ျပည့္၀ေစေရးအတြက္ ေအာက္လႊာမွ အဆင့္နိမ့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အသံုးခ်ခံရသည္ ဟုဆိုရာတြင္ ၊ ႏိုင္ငံေတာ္က သူတို႕၏ အသိဉာဏ္ကို အသံုးခ်ခြင့္မေပးပဲ ဗီဇအသိ အားျဖင့္သာ အထက္လႊာတို႕၏ ယဥ္ေက်းမႈစံႏွင့္အညီ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ၾကရသည္ကို ဆုိလိုရင္းျဖစ္သည္။ သူတို႕၌ ကိုယ္ပိုင္ ေတြးေခၚပိုင္ခြင့္ ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ဟူ၍မရွိ။ အကိိ်ဳးဆက္ အားျဖင့္ အသိဥာဏ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္လာေသာ အရာကိစၥမွန္သမွ်တို႕ကို မိမိ၏ အထက္မွ ပုဂၢိဳလ္ကသာ စီမံေဆာင္ရြက္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေလ့ရွိသည့္၊ အေမးအျမန္းမဲ့စြာ အမိန္႕နာခံ တတ္ေသာ ေနာက္လိုက္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြန္းလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အထက္လႊာ - ေအာက္လႊာ စိတ္ဓါတ္
မၾကာေသးမီက ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံျပင္ပေရာက္ ျမန္မာတစ္ဦး၏ စာတမ္း တစ္ေစာင္၌ ထက္ေအာက္ေဒါင္လိုက္ ( သို႕မဟုတ္ ) အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေရး၏ သရုပ္သကန္ အေၾကာင္းကို ယခုကဲ့သို႕ ထင္ရွားစြာ ေဖၚျပထားပါသည္။
၂၁-ရာစုႏွစ္ သို႔ ခ်င္းႏွင္း ဝင္ေရာက္လာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း၌ ထက္ေအာက္စဥ္ဆက္ ရိုးရာလူမႈေရးစနစ္မွ ဆင္းသက္လာေသာ အထက္လႊာ - ေအာက္လႊာ စိတ္ဓါတ္သည္ ႏိုင္ငံေရးေလာက တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ား သို႕မဟုတ္ ဂုဏ္ထူး ၀ိေသသ ခြဲျခားသည့္ စနစ္မ်ား ေအာက္တြင္ တန္းတူညီမွ် ေသာလူတို႕၏ ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္တည္ရန္ အခြင့္အလမ္း မရိွသေလာက္ပင္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ အသက္အရျဖစ္ေစ ၊ ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္မႈအရ ျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးအဆင့္အတန္းအရျဖစ္ေစ ၊ အာဏာပိုင္ဆိုင္မႈအရ ျဖစ္ေစ၊ ( ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္လွ်င္ ) ပါရမီကံ ရင့္က်က္မႈ အရ ျဖစ္ေစ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္ ရွိမည္သာ ျဖစ္သည္။
ဤ အထက္လႊာ - ေအာက္လႊာ စိတ္ဓါတ္သည္ ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း အတိုင္းအတာ တစ္စံုတစ္ခု အထိ လႊမ္မိုး၍ ပံုသြင္း တက္ေလသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ရာထူး ႏွင့္ အာဏာရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားကို သာမန္ လူတို႕ထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အထက္လႊာစာရင္း၀င္ ထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္မ်ား အျဖစ္ အလိုအေလ်ာက္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ သို႕ျဖစ္ရာ ေခါင္းေဆာင္ ဟူသည္ ဘုန္းတန္ခိုး ၾသဇာ အာဏာ ရွိသည္သာမက ထူးျခား ေကာင္းမြန္ေသာ ပါရမီလည္း ရွိသည္ဟု ယူဆခံရသည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ထိုေခါင္းေဆာင္သည္ မိဘ အသြင္သို႕ေရာက္ရွိလာကာ တန္ခိုးအာဏာရွိျပီး အနည္းငယ္ ျမင့္ျမတ္ ထူးျခားသူ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သာမန္လူတို႕ အေနျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ ဦးေဆာင္ရာေနာက္သို႕ ဆင္ကန္းေတာတိုး လိုက္ရသည့္ အျပင္၊ သူ႕အားတစ္နည္းအားျဖင့္ ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်ျခင္းမ်ိဳးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊အရိုအေသတန္ေအာင္ ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ခြင့္ မရွိေတာ့ေပ။

အေရးၾကီး ပုဂၢိဳလ္ (VIP) ႏွင့္ ေဖာ္လံဖါးမ်ား
သို႕ျဖစ္ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ တတိယကမာၻ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အဆင့္ျမင့္ လူသားမ်ား သဖြယ္ျဖစ္လာၾကျပီး ဥေရာပ အလယ္ေခတ္မွ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ားကဲ့သို႕ အခြင့္ထူးရလာၾကသည္။ ၄င္းတို႕အပါးတြင္ အတြင္းေရးမႈးမ်ား ၊ လက္ေထာက္မ်ား ၊ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ား ၊ အေစခံမ်ား ၊ ကပ္ပါးရပ္ပါးမ်ားႏွင့္ ေဖၚလံဖါးမ်ား အျမဲတေစ ၀န္းရံလ်က္ရွိသည္။ ထိုသို႕ ၀န္းရံေနသူ မ်ားက လမ္းရွင္းေပးျခင္း ၊ ဦးညႊန္အေလးျပဳျခင္း ၊ တံခါးဖြင့္ေပးျခင္း ၊ ဖိနပ္ကိုင္ေပးျခင္း ၊ ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းေပးျခင္း ၊ ကုလားထိုင္ဆြဲေပးျခင္း ႏွင့္ သာမန္လူမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္၏အနားမကပ္ႏိုင္ေအာင္ သေဟာက္သဟျပဳျခင္း စသည္တို႕ကို ယင္းေခါင္း ေဆာင္ အိမ္တြင္ ေနစဥ္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ခရီးသြားလာစဥ္ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳမႈၾကသည္။ ထူးျခားဆန္းျပားေသာ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္၍ျဖစ္ေစ ၊ ရတက္သမွ် ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူး ဆိုင္ရာ ေရာင္စံုဖဲျပားတန္းမ်ားကို ရင္ဘတ္အျပည့္ တပ္ဆင္၍ျဖစ္ေစ၊ မိမိသာ အေရးၾကီး သေယာင္ေမာ့ေမာ့ၾကြားၾကြား လမ္းေလွ်ာက္ကာ ေလလံုးထြားေနတက္ေသာ အေရးၾကီး ပုဂၢိဳလ္ ( VIP ) ဆိုသူမ်ားကို ၊ သူတို႕အား ေဖာ္လံဖါးလ်က္ ရွိသည့္ လက္ေအာက္ ငယ္သားမ်ား အၾကား၌ ေတြ႕ရေလ့ရွိသည့္ျမင္ကြင္းမွာ ရယ္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။
ထိုကဲ့သို႕ေသာ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး၏ လႊမ္းမိုုးခ်ယ္လွယ္မႈ ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အခက္ခဲဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရး စိန္ေခၚမႈ တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။

ဟာဂ်ီဝက္စ္လီ

မွတ္ခ်က္ ။
ကက္နက္ေအ ၊ မတ္ေကး ေရးသား၍ ေဒါင္းညို ဘာသာျပန္ဆိုေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရး၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္မ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ စုစည္း တင္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။